به آهستگی

عزیز من !

انسان ، آهسته آهسته عقب نشینی می کند .

هیچکس یکباره معتاد نمی شود 

یکباره سقوط نمی کند

یکباره وا نمی دهد

یکباره خسته نمی شود ، رنگ عوض نمی کند ، تبدیل نمی شود و از دست نمی رود.

زندگی بسیار آهسته از شکل می افتد

و تکرار و خستگی ، بسیار موذیانه و پاورچین رخنه می کند. 

باید بسیار هشیار باشیم و نخستین تلنگر ها را ، به هنگام و حتی قبل از آنکه ضربه فرود آید ، احساس کنیم . 

هرگز نباید آن روزی برسد که ما صبحی را با سلامی محبانه آغاز نکنیم .

خستگی نباید بهانه یی شود برای آنکه کاری را که درست می دانیم ، رها کنیم و انجامش را مختصری به تعویق اندازیم . 

قدم اول را ، اگر به سوی حذف چیزهای خوب برداریم ، شک مکن که قدمهای بعدی را شتابان بر خواهیم داشت. 

ما باید تا آخرین روز زندگی مان - که اینگونه به دشواری بر پا نگهش داشته ییم - تازه بمانیم . 

به خدا قسم که این حق ماست.

"چهل نامه ی کوتاه به همسرم"  نادر ابراهیمی