تشویش*

وقتی از قتل قناری گفتی

دل پر ریخته ام وحشت کرد .

وقتی آواز درختان تبر خورده باغ

در فضا می پیچد

از تو می پرسیدم :

-  به کجا باید رفت ؟

غمم از وحشت پوسیدن نیست

غم من غربت تنهائی هاست

برگ بید است که با زمزمه جاری باد

تن به وارستن از ورطه هستی می داد

یک نفر دارد فریاد زنان می گوید

- در قفس طوطی مرد

و زبان سرخش

 سر سبزش را بر باد سپرد

من که روزی فریادم بی تشویش

می توانست جهانی را آتش بزند

در شب گیسوی تو

گم شد از وحشت خویش

" حمید مصدق "

پ.ن: وقتی سوم راهنمایی بودم معلم ادبیاتم این شعر رو تخته نوشت. 

می گفت حمید مصدق رو خیلی دوست داره و حقم داشت. 

بعضی اشعار تو درون آدم جاریه ،شاید متوجه حضورشون نشی ، 

هرازگاهی به زبونت میان و تو توجهی بهشون نداری، 

اما یه دفعه ای خودشون رو باشدت بهت نشون میدن. مثل همین الان من و همین شعر.

دیروز هم همین حس ناگهانی رو داشتم. یه دفعه وسط خیابون یه دعایی 

از یه آدم ناشناس که سالها قبل از کتابی خونده و مدت زیادی تکرارش

 نکرده بودم رو شروع کردم به خوندن! گاهی وقتها حس میکنم دارم دیوونه میشم!