اندیشه ، اندیشگری

در دنیا تنها یک چیز را - در صورتی که صاحبش آن را شناخته و به اهمیتش اگاه باشد - نمی توان ربود و یا به نحوی غارتش کرد. آن اندیشه است. زیرا اندیشه بدون اراده انسانی در خارج از وجود صاحبش نمی تواند باشد. اندیشگری را نمی توان گناه شمرد و خنثی کرد. " کریم " نیز در پناه همین قانون به درونش پناه برد ، درونی که انباری از نارضایتی شد !

ولی آیا ممکن است که آدم  همیشه در خودش و با اندیشه اش زندگی کند ؟ از آن تغذیه کند ، با آن بازی کند ، عشق بورزد ، کینه توزی کند و از تصرف دیگران مصونش بدارد؟ اگر هم چنین باشد، آخر از همه ، آن وقت چکارش می کند ؟ در چه موردی از آن استفاده می کند؟ مگرنه اینکه برای به کار گرفتن و بهره گیری از آن باید جریان ش را به خارج مربوط سازد؟  و آن وقت آن خارج کجا خواهد بود؟

" اِدبار و آیینه / محمود دولت آبادی "