این عادلانه ست که ما بخاطر زندگی که نخواستیم ، مواخذه بشیم؟

امروز صبح ، تو اتوبوس ، خوندن کتاب اورینا فالاچی " نامه ای به کودکی که هرگز زاده نشد" رو تموم کردم.یه جورایی خوندنش بیشتر از مدت زمانی که برای خوندن این تعداد صفحه زمان می بره، وقتم گرفت.انگار نمیشد حتی کلمه ای رو از دست داد.مدام خودم جای زنی میذاشتم که قراره مادر بشه.هرچیزی که می گفت رو تجزیه و تحلیل میکردم و از خودم می پرسیدم اگه من مادر بودم همچین حرفایی رو به فرزندم میزدم؟ گاهی کاملا موافق حرفاش بودم و گاهی شدیدا مخالف.

چند وقت پیش آهنگ Tato گوش میدادم، یه قسمتش می خوند :
Is it fair we baptize for life we didn’t ask for?
یعنی: این عادلانه ست که ما غسل تعمید بشیم برای زندگی که نخواستیم؟

آیا این عادلانه ست که تولدی به یک انسان بدیم؟ آیا عادلانه ست که ما درگوش فرزندمون اذان بگیم زمانی که هنوز درکی از مذهب و خدا نداره؟ آیا عادلانه ست که ما به خاطر خواست خودمون – حس مادر یا پدر بودن یا عشق یا ... -  انسانی رو به این دنیا بیاریم که شاید اونقدرها هم زیبا نباشه؟ آیا این عادلانه ست که مواخذه بشیم برای زندگی که نا خواسته به عطا شده؟ چرا باید از زندگی که فقط یکبار حق داشتنش داریم به نحو احسنت استفاده کنیم و نمی تونیم بهش گند بزنیم؟.... اینجور سوالا هربار که به بچه داشتن فکر میکنم به ذهنم می یاد! اینکه ایا من اینقد قوی و قابل اعتماد هستم که بتونم انسانی رو تربیت کنم؟ نطفه ای که ممکنه یه زمانی هیتلر بشه یا ملاصدرا.درسته که پدر و مادر تا یه جاهایی آینده ی فرزندشون شکل میدن و مابقی به انتخاب خود شخص برمیگرده، اما مرز دقیقا کجاست؟ و ما به عنوان پدر و مادر تا کجا می تونیم پیش بریم؟ و هزار و یک سوال دیگه.

خوندن این کتاب جواب سوالای من نداده اما بهم کمک کرد که حتی برای یکبارم که شده به این فکر کنم  که به عنوان یک مادر – اولین موجودی که انسان باهاش تماس برقرار میکنه- قرار چی به فرزندم بگم و براش چه دنیایی رو به تصویر بکشم!

همه اینا یه جورایی من می ترسونه! 

اینک دانلود پی دی اف کتاب :http://mihandownload.com/2011/08/%D8%AF%D8%A7%D9%86%D9%84%D9%88%D8%AF-%D8%B1%D9%85%D8%A7%D9%86-%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87-%D8%A8%D9%87-%DA%A9%D9%88%D8%AF%DA%A9%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%D9%87%D8%B1%DA%AF%D8%B2-%D8%B2%D8%A7%D8%AF%D9%87-%D9%86%D8%B4%D8%AF%D9%87.php#