عاشقانه " آرام "

" یک عاشقانه آرام" .گاهی عنوان یه کتاب هم تو رو به فکر وا می داره.چرا یک عاشقانه "آرام " ؟ هروقت درباره عشق شنیدم تجسمم چیزی سریع ، ناگهانی و کوبنده بوده! و حالا یک عاشقانه آرام! این تعبیر بیشتر به دوس داشتن می خوره.همیشه تصورم از دوست داشتن – در مقام یک موجود – وجودی آروم با لبخند بر روی لب، صبور و مهربون بوده.

به نظرم این تعبیر رو فقط از زبان کسی که سالها عاشقانه زندگی کرده و از فراز و فرودهای عشقی زیادی گذشته ، میشه شنید البته منظورم عشقهای متعدد نیست بلکه طعم های مختلفی ِکه یک عشق می تونه به آدم بچشونه ؛ مثل شادی ، غم ، رنج ، سرمستی!

توی این کتابم بیشتر همین ها بود. مسیری که دو عاشق با هم طی می کنن و تلاش هردوشون برای زنده نگه داشتن عشق شون.

باید با تمام شجاعتم اعتراف کنم که من آدمی ام که زود رها میکنم!زیاد تحمل این رو ندارم که تنهایی بار یه عشق ( دوست داشتن) رو به دوش بکشم.این در حالی که گاهی توی یه دوست داشتن ،آدم باید جور هر دو رو بکشه! البته نه طولانی مدت چون تنها چیزی که آخرش باقی می مونه خستگی و دلزدگیه! نمی دونم این درسته یا نه! هرچقدرم آدم درباره دوس داشتن بدونه بازم چیزی پیدا میشه که باعث بشه تو اشتباه کنی ، به خطا بری، گاهی از دست بدی و در نهایت تجربه کسب کنی . تمام جالبی زندگی به همینه!