تلخی بی پایان

حتی نوشتن درباره ش هم برام سنگینه ! به قول حافظ :

یک قصه بیش نیست غم عشق و این عجب / کزهر زبان که می شنوم نامکرر است

چطور میشه که دوتا عاشق از هم جدا میشن؟! حفظ عشق خیلی سختراز به دست آوردنشه!؟ آدمی تصمیمی میگیره که تا آخر عمرش باید پای تصمیمش بیاسته و اگه نتونه چی ؟ اگه پشیمون بشه ؟ اگه اشتباه کرده باشه چی ؟

" سلوک ". کتابی که پایانی نداره و این دردناک ترین قسمت داستانه !  انگار آدمی تا ابد در این اندوه باقی می مونه چون تا آخرین لحظه ی عمرش حسرت تصمیمی رو گرفته می خوره. تا زمانی که خاطراتش مرور می کنه ، تا زمانی که عشق در وجودش باقی بمونه ، تا ... تا ... تا ابد، حتی شاید بعد از مرگ!

وقتی شروع به خوندن این کتاب کردم ذهن آزادی نداشتم. مثل اون وقتایی که صدای درونت خیلی بلنده و نمی ذاره روی هیچی تمرکز کنی.این کتابم که بدتر! همش عقب گردی به خاطرات و یادها داره. افسوس ها ، ناکامی ها  ... .واقعا چطور میشه که آدما بر خلاف حس و عقلشون عمل کنن و بعد پشیمون بشن ؟! می ترسم این اتفاق برای من هم بیافته. می ترسم ...

پ .ن : ترجیح میدم چیزی دیگه ای درباره ش ننویسم. حتی فکرکردن بهش هم اذیتم میکنه!