حلقه مشترک

گاهی تو زندگیت اتفاقی می افته که تو حس می کنی اصلا تنها یا دارای افکار عجیب و غریب نیستی. یه اتفاق ساده ولی خیلی خوب. اتفاقی از جنس خودت ، تفکرت ، روحیاتت ... . اتفاقی و خاطره ای که هروقت به یادش می افتی بدون اراده لبخند می زنی ( درست مثل همین الان ) .

دیروز تو کتاب فروشی به آدمایی برخوردم که با وجود غریبه بودنمون ، خیلی خوب و راحت و صمیمی درباره علاقه مشترکمون – کتاب –باهم حرف زدیم. به هم کتابایی که به نظرمون خوب بودن رو معرفی کردیم ، درباره نویسنده ها و ادبیات جوامع مختلف صحبت کردیم و ... . خیلی خوب بود . واقعا لذت بردم. مدتها میشه که همچین گفتگوی خوب و لذت بخشی درباره کتاب با کسی نداشتم.درسته نوشتن درباره کتاب برای به اشتراک گذاشتن با دیگران کار مفیدی واسه خالی کردن فکرت از خونده هات و جا برای چیزای جدید باز کردن ه، ولی هیچ چیز به پای لذت صحبت کردن با اهل کتاب درباره کتاب نمیرسه.

تو تیم سه نفره مون ، من ، فروشنده و یه مشتری – کتابخون دیگه : فروشنده به من " دمیان " هرمان هسه و نمایشنامه " خرسهای پاندا " رو معرفی کرد. من به اون و اون یکی کتابخون نادر ابراهیمی و " آرش در قلمرو تردید "و محمود دولت آبادی رو پیشنهاد دادم و ... . اون یکی کتابخون یه حرف خیلی جالب زد ( وقتی که داشت کتاب " شاهدخت سرزمین ابدیت " آرش حجازی رو انتخاب می کرد ) ؛ گفت : وقتی این کتاب دستم گرفتم حس کردم که الان وقتشه که بخونمش و قراره خیلی چیزا بهم یاد بده.دقیقا عین عقیده من !! ینی وقتی اینو گفت خیلی حال کردم. با خودم گفتم : پس این دیوونه بازی ها فقط واسه تخیل من نیست!

در آخر دیروزلحظات خوبی رو گذروندم.