خورشید جاودانی*

در صبح آشنایی شیرین مان ، تو را

گفتم که : " مرد عشق نئی !" باورت نبود

در این غروب تلخ جدایی ، هنوز هم

می خواهمت چو روز نخستین ، ولی چه شود؟

می خواستی به خاطر سوگند های خویش

در بزم عشق ، بر سر من ، جام نشکنی ،

می خواستی ، به پاس صفای سرشک من

این گونه دل شکسته ، به خاکم نیفکنی.

پنداشتی که کوره سوزان عشق من

دور از نگاه گرم تو ، خاموش می شود؟

پنداشتی که یاد تو ، این یاد دلنواز

در تنگنای سینه ، فراموش می شود؟

تو، رفته ای که بی من ، تنها سفر کنی

من مانده ام که بی تو ، شب ها سحر کنم

تو رفته ای که عشق من از سر بدر کنی

من مانده ام که عشق تو را ، تاج سر کنم.

روزی که پیک مرگ، مرا می برد به گور

من ، شبچراغ عشق تو را نیز می برم.

عشق تو ، نور عشق تو ، عشق بزرگ توست

خورشید جاودانی دنیای دیگرم!

" فریدون مشیری "

* عنوان شعر متعلق به نویسنده است.