شرح حال من !

سیذارتا اندک اندک بذر نا خشنودی را درون خود در می یافت. اندک اندک در می یافت که مهر پدر و مادر و نیز مهر دوستش گوویندا، همواره او را شاد نخواهد ساخت ، آرامش بدو نخواهد داد، او را بسنده و شادی بخش نخواهد بود. اندک اندک در این گمان استوار می شد که پدر گرانمایه و دیگر آموزگاران او آن برهمنان خردمند ، تا آن هنگام بخش بزرگتر و نیکوترین خرد خود را بدو رسانده بودند ، همه ، دانش خود را در انبان گشوده و چشم به راه او روان ساخته بودند ، و با این همه آن ظرف انباشته نبود ، هوش او را بسنده نبود، روانش نیاسوده بود و دلش آرام نیافته بود. غسل نیکو بود ولی گناه را نمی زدود ؛ دل افسرده را شادمان و آزاد نمی ساخت... جز به اتمن ، اتمن یگانه ، دیگر به چه کسی باید قربانی داد یا نماز برد ؟ و اتمن را کجا می توان یافت ؟ در کجا خانه داشت ؟ دل جاودانه ی او کجا می کوفت ؟ جز در درون خویشتن ، در ژرفای درون ، در آن جاودانگی که هر کس درون خود دارد؟ اما این خویشتن و ژرفای درون کجاست؟ این خویشتن گوشت و استخوان نیست اندیشه و خوددانی نیست . این چیزی بودکه خردمندان می آموختند. پس این ژرفای درون کجا بود ؟ باید به خویشتن و اتمن راه جست – مگر راه دیگر نیز درخور جستجو هست؟ کس راه را نشان نمی داد.کس آن را نمی دانست – نه پدرش از آن خبری بود ، نه آموزگاران و خردمندان را ، نه سرودهای اشو.

" سیذارتا / هرمان هسه "

پ.ن : هیچ لذتی بالاتر از این نیست که وقتی حال و حوصله نداری و نمی دونی - یعنی می دونی ولی کاری نمی تونی بکنی و سرگردانی ، کتابی تو رو انتخاب کنه و تمام دغدغه هات از زبون دیگری بیان کنه ! این یعنی خوشبختی !