بسی رنج بردم

سخن هر چه گویم همه گفته‌اند

بر باغ دانش همه رفته‌اند

اگر بر درخت برومند جای

نیابم که از بر شدن نیست رای

کسی کو شود زیر نخل بلند

همان سایه زو بازدارد گزند

توانم مگر پایه‌ای ساختن

بر شاخ آن سرو سایه فکن

کزین نامور نامهٔ شهریار

به گیتی بمانم یکی یادگار

تو این را دروغ و فسانه مدان

به رنگ فسون و بهانه مدان

ازو هر چه اندر خورد با خرد

دگر بر ره رمز و معنی برد

یکی نامه بود از گه باستان

فراوان بدو اندرون داستان

پراگنده در دست هر موبدی

ازو بهره‌ای نزد هر بخردی

یکی پهلوان بود دهقان نژاد

دلیر و بزرگ و خردمند و راد

پژوهندهٔ روزگار نخست

گذشته سخنها همه باز جست

ز هر کشوری موبدی سالخورد

بیاورد کاین نامه را یاد کرد

بپرسیدشان از کیان جهان

وزان نامداران فرخ مهان

که گیتی به آغاز چون داشتند

که ایدون به ما خوار بگذاشتند

چه گونه سرآمد به نیک اختری

برایشان همه روز کند آوری

بگفتند پیشش یکایک مهان

سخنهای شاهان و گشت جهان

چو بشنید ازیشان سپهبد سخن

یکی نامور نافه افکند بن

چنین یادگاری شد اندر جهان

برو آفرین از کهان و مهان

شاهنامه  فردوسی – گفتار اندر فراهم آوردن کتاب

پ.ن : روز کتاب ، کتابخوانی و کتابدار

تاریخ ما پر از کتاب و اندیشمندانی است که در هر برهه ای از زمان مورد بی مهری خلفا ، بزرگان و یا خوانندگان قرار گرفته ؛ چه بسیار کتابهای با ارزشی که درکتابخانه ها خاک می خورند و چه بسا اندیشمندانی که به دلایلی گوشه خلوت گزیدند.

گذشته مان با همه فراز و نشیبی که داشته و دارد همیشه پر از افتخار و سربلندی بوده وهر آنچه که ما امروز هستیم حتی در حضیض ترین سطح ممکن میراث تمام بزرگانی ست که رنج را به جان خودشان خریدند ، مورد بی مهری قرار گرفتند ولی لحظه ای نسبت به آینده و تاریخ این سرزمین بی اعتنا نبودند ، ثانیه ای سکوت نکردند و ذره ای سهم خودشان را بر دوش دیگران نینداختند ... .

افتخار امروز ما آمیخته با توهمات خرافی و متعصب نسبت به گذشتهایی ست که حتی درک و شناخت درستی نسبت به آن نداریم و تک تک ما پر از ادعاهای کاذب در مورد ایران و زبان فارسی ایم . زبانی که به علت ضعف شخصیتی مان در کاربردش خطر مترود ماندن تهدیدش می کند.

اگر فردوسی نبود، اگر بیهقی ، ناصر خسرو، سعدی ، نجم راوندی  نبود ... اگر رنج اینان نبود امروزه زبانی به نام فارسی و فرهنگ ایران وجود نداشت و اگر نامی از اینان باقی نماند این تماما تقصیر ماست.

نیروی خلاق جوانی ما به هرز می رود و ما بی هیچ نگرانی شاهد آن هستیم. مطمئنا ما آگاهیم فقط کمی پلک هایمان سنگین است !